Można powędrować za swoim nastrojem do NIEBA, albo do PIEKŁA, wybierając takie miejsce, jakie właśnie nam odpowiada. Pomieszczenia restauracji i klubu w RCK otwierają się jak zabawka niebo - piekło, ukazując odmienne, zaskakujące swym wystrojem wnętrza.

- Wspaniały koncert, lubię tych muzyków. Kiedy znowu grają?
- Czekaj, sprawdzę program... A może gdzieś usiądziemy, pogadamy jeszcze? Coś bym zjadł, wiesz, strawa dla ducha była, teraz coś dla ciała...
- TAK, oczywiście. Restauracja o kilka kroków w dół... Liczę na NIEBO w gębie!

- Podobała się bajka? Pójdziemy znowu do teatru?
- TAAAK ! A teraz chcemy na lody!!!
- Świetnie, dzieciaki, schodzimy do restauracji. Kto funduje?

- Ale mocny ten film, istne PIEKŁO. Czegoś tak awangardowego dawno nie widziałem...
- NIE, no przecież reżyser cytuje samego siebie, pamiętasz...
- Przestańcie, NIE będziemy dyskutować na schodach. Idziemy do klubu!

Stali bywalcy Rybnickiego Centrum Kultury z ulgą powitali zakończenie remontu. Odświeżona modernistyczna bryła teatru kryje w swym wnętrzu różne ciekawe zakamarki. Warto do nich zajrzeć, tym bardziej, że po wyjściu z sali teatralnej - kinowej - koncertowej chciałoby się zatrzymać wrażenia, na gorąco podzielić się przeżyciami, albo po prostu dopełnić wieczór...

Zanurzeni w świat obrazów, muzyki, poddani magii kina i teatru czujemy często, że po seansie "wszystko będzie inne niż dotąd". Wzruszenie uskrzydla, brutalność rodzi bunt... Różne bodźce, różne nastroje... Nie chce się od razu wracać do domu.

Można powędrować za swoim nastrojem do NIEBA, albo do PIEKŁA, wybierając takie miejsce, jakie właśnie nam odpowiada. Pomieszczenia restauracji i klubu w RCK otwierają się jak zabawka niebo - piekło, ukazując odmienne, zaskakujące swym wystrojem wnętrza.

Restauracja TAK w łagodnych, pastelowych barwach zaprasza do relaksu, odprężenia. Najważniejsze jest w niej światło - jak na obrazach impresjonistów, rozproszone, subtelne, ale bardzo jasne. Nawet późnym wieczorem można mieć wrażenie, że świeci słońce. Dwie przeszklone ściany zewnętrzne wpuszczają zresztą dużą ilość światła dziennego. We wnętrzu dominują trzy kolory: błękit, kość słoniowa i róż; pojawiają się też elementy z jasnego drewna. Minimalistyczny wystrój sprawia, że można poddać się całkowicie kojącemu wpływowi błękitu. Na ścianach - tu i ówdzie - obrazy, impresje na temat Toulouse - Lautreca. Cytowane z przymrużeniem oka, przenoszą widza w świat tancerek, szansonistek i kabaretów, przypominając, że sztuka, rozrywka i przyjemności stołu łączą się w bardzo udaną całość.

Wystarczy jednak zejść o jeden poziom niżej, aby znaleźć się w świecie zgoła odmiennym. Wnętrze klubu NIE uderza już od progu agresywną, ostrą czerwienią. Ceglane fragmenty ścian budzą odległe skojarzenia z piwniczną izbą ( czyżby Mefisto pojawiający się z Faustem w Piwnicy Auerbacha?). Pomiędzy cegłami, na czerwonym tle - twarde, czarne litery, jak rozsypana drukarska kaszta. Proste, drewniane stoły i krzesła w czerni i czerwieni. Przyćmione światło, papierosowy dym i ostra muzyka. Można potańczyć...

Projekt restauracji i klubu, powstały w ramach projektu modernizacji całego budynku RCK, został oparty na zasadzie kontrastu barw, tworzywa, roli światła i budowanego przez te elementy nastroju. Oba wnętrza łączy jednak dominanta kompozycyjna: ich charakter tworzą graficzne linie i płaszczyzny koloru, do minimum ograniczono dekoracje. Tak zaprojektowana przestrzeń może stać się doskonałym tłem, pozwalającym pogłębić przeżycia artystyczne, których doznaliśmy w teatrze, kinie, na koncercie. Można powędrować z NIEBA do PIEKŁA albo odwrotnie... Na pewno będzie ciekawie.